David Seaman urodzony 19 września 1963 roku w Rotherham w Anglii. Bramkarz, wieloletni reprezentant kraju, gwiazda Premier League, w której spędził całą swoją karierę. Kanonier kojarzony jest głównie z ekipą Arsenalu Londyn, z którą to święcił największe triumfy.
Karierę sportową rozpoczął w klubie Leeds United, lecz jest to często pomijane w jego biografii, ponieważ z w tej drużynie nie wystąpił ani razu. Pierwszy czynny udział w meczu zaliczył w barwach ówczesnej, czwarto ligowej drużyny Peterborough United. Grając przez dwa lata w tej drużynie szybko dostrzegli go skauci Premier League. Trafił on 1984 roku do ekipy Birmingham City. Przez dwa lata, które tam spędził rozegrał mniej spotkań niż w czwarto ligowej ekipie lecz nabierał on tam niesamowitego doświadczenia.
Zaprocentowało ono w 1986 roku gdy został kupiony przez Queens Park Rangers. W drużynie z Londynu spędził niemal cztery lata i zaczynał już wtedy dochodzić do głosu i brać pod uwagę selekcjonera reprezentacji Anglii. Jego świetny talent został dostrzeżony przez potentata Premier League, jakim byli Kanonierzy. Arsenal Londyn sprowadził Seamana do siebie. Anglik zamieniając londyńską ekipę na klub położony w tym samym mieście zrobił genialny ruch krok w swojej karierze. To właśnie w Arsenalu stał się gwiazdą. W drużynie z Północnego Londynu spędził on 13 lat i był podstawowym bramkarzem przez większość tego czasu. Doszlifował tam swoje umiejętności, a dzięki swojemu talentowi stał się jednym z najlepszych bramkarzy w Premier League. W 413 meczach w armatką na piersi obejrzał jedynie trzy żółte kartki i jedną czerwoną. Zachował również czyste konto aż 170 razy.
W 2003 roku, gdy wiek dawał mu o sobie znać i lata świetności przeminęły przeszedł on do drużyny Manchesteru City na zasadzie wolnego transferu. W The Citizens grał przez jeden sezon. W 2004 roku postanowił definitywnie zakończyć swoją piłkarską karierę.
Świetne wyniki, jakie zdobywał wraz z poszczególnymi drużynami zaowocowały powołaniem do reprezentacji Synów Albionu. Seaman w barwach narodowych rozegrał 77 spotkań, a do kadry wprowadzał go świętej pamięci Sir Bobby Robson. David był uczestnikiem Mistrzostw Świata 1998 i 2002 oraz Mistrzostw Europy 1996 i 2000.
Kariera i sukcesy:
1982-1984 - Peterborough United
rozegrał 91 meczów
1984-1986 - Birmingham City
rozegrał 75 meczów
1986-1990 - Queens Park Rangers
rozegrał 141 meczy
1990-2003 - Arsenal Londyn
rozegrał 413 meczy zachowując czyste konto 170 razy
Mistrzostwo Anglii (1998, 2002)
Puchar Anglii (2002, 2003)
Superpuchar Anglii (1999)
Puchar Zdobywców Pucharów (1993/1994)
Najlepszy bramkarz Premier League (1997)
Finał Pucharu UEFA (2000)
2003-2004 - Manchester City
rozegrał 24 mecze i zachował 7 razy czyste konto
1988-2004 - Reprezentacja Anglii
rozegrał 77 meczy i zachował w nich 30 razy czyste konto
Jamie Carragher urodził się w miejscowości Bootle nieopodal
Liverpoolu 28 stycznia 1978 roku. Gwiazda Premier League, wychowanek i wierny
gracz Liverpoolu, w którym spędził całą swoją karierę piłkarską. Jego nominalną
pozycją na boisku był środek obrony, lecz z powodzeniem występował także na
bokach defensywy.
Jamie swój pierwszy profesjonalny kontrakt piłkarski
podpisał w 1996 roku, gdy związał się z drużyną FC Liverpool. Debiut w
pierwszej drużynie zanotował trzy miesiące później w pucharowym spotkaniu z
Middlesbrough, a debiut w Premier League okrasił bramkę w meczu przeciwko Aston
Villi. W całej swojej karierze rozgrywał mecze dla drużyny z miasta Beatlesów. Rozegrał
707 meczy i strzelił w nich 4 bramki. Był niekwestionowanym liderem defensywy
The Reds przez wiele lat. Kapitalne występy przeplatał też słabszymi. W całej
karierze strzelił 11 bramek samobójczych, co jest niechlubnym rekordem ligi. Podobnie
jak jego kolega Steven Gerrard do kolekcji trofeów brakuje mu Mistrzostwa
Anglii. Udało mu się wygrać w Europejskich pucharach - zarówno był triumfatorem
Pucharu UEFA, jak i wznosił puchar za zwycięstwo w Champions League.
Jamie powoływany był również do reprezentacji narodowej
swego kraju. Miał problem z przebiciem się do pierwszego składu z powodu błysku
talentu takich gwiazd jak John Terry czy Rio Ferdinand, lecz mimo wszystko dostał
swoją szansę. W reprezentacji Anglii rozegrał 38 meczy, a jako pierwszy
wprowadzał go trener Kevin Keegan. Debiutował w dorosłej reprezentacji w 1999
roku w zremisowanym 1:1 meczu przeciwko Węgrom.
1 lipca 2013 roku oficjalnie zakończył karierę piłkarską.
David Trézéguet - urodzony 15 października 1977 roku w
Rouen. Francuz argentyńskiego pochodzenia (jego ojciec jest Argentyńczykiem).
Grywał na ogół na pozycji środkowego napastnika.
Pierwsze kroki w karierze stawiał w Argentynie, w klubie
Platense. Nie mniej jednak zdążył rozegrać tam jedynie pięć spotkań, po czym
przeniósł się na stałe do Francji. To właśnie tam zaczęła się jego wielka
kariera. W 1995 roku podpisał kontrakt z AS Monaco, gdzie tworzył kapitalny
duet napastników wraz z Thierrym Henry. Tam zaprzyjaźnili się również po za
boiskiem, a ich wspólna gra i dogadywanie się na boisku bez słów zaowocowało
wspólnym powoływaniem i grą u swego boku również w reprezentacji. Przez niemal
pięć lat gry we Francji, gdzie z drużyną z księstwa zdobył dwukrotnie
mistrzostwo Francji David zmienił klub.
Kierunkiem jaki sobie obrał była Serie A, a dokładniej ekipa
Juventusu Turyn. W Starej Damie szybko przebił się do pierwszego składu i przez
dziesięć lat gry dla Bianconeri zdobył dwukrotnie Mistrzostwo Włoch oraz
dwukrotnie Super puchar tego kraju. W 2001 roku został królem strzelców Serie
A, a rok później wybrany został na piłkarz roku we Włoszech.
W 2010 roku Trézéguet przeniósł się do Hiszpanii, a
dokładniej do drużyny Hercules Alicante. Pomimo, iż był wiodącą postacią w tej
drużynie to jednak niczego wielkiego w niej nie zwojował. Kariera Francuza
wydawała się być już u schyłku.
Do końca swojej piłkarskiej kariery Trezegoal, bo tak na
niego wołano, przenosił się z klubu do klubu, a nie były to jakieś wielkie
potęgi. Najpierw na zaledwie parę miesięcy przeniósł się Zjednoczonych Emiratów
Arabskich do drużyny Baniyas. W tym samym roku przeniósł się w drugi koniec
świata do ojczyzny swego ojca, do ekipy River Plate, w której pokazał się z
dobrej strony i strzelił 8 bramek w 23 spotkaniach. W 2013 roku wypożyczono go
do Newell’s Old Boys, a na koniec sezonu odszedł on do Indii, do ekipy Pune
City, w której ostatecznie zakończył karierę. Miało to miejsce 20 stycznia 2015
roku, czyli niespełna rok temu.
Oprócz wielkiej kariery w klubowej piłce, Trézéguet odnosił
również wielkie sukcesy w reprezentacji Francji. W 1996 roku debiutował w
kadrze U-19, z którą wygrał Mistrzostwo Europy w tym samym roku. Rok później
wszedł z przytupem do reprezentacji U-21, gdzie w pięciu spotkaniach strzelił
pięć bramek. Długo nie cieszył się grą dla młodzianów, bo zgłosiła się po niego
seniorska reprezentacji Francji, a dokładniej trener Aimé Jacquet. Miało to
miejsce w 1998 roku, a debiutem było wygrane spotkanie z Hiszpanią 1:0. Od
tamtej pory przez dziesięć lat występował on w barwach Trójkolorowych. Rozegrał
71 spotkań, podczas których strzelił 34 bramki. Z reprezentacją zdobył między
innymi Mistrzostwo Świata w 1998 czy Mistrzostwo Europy w 2000 roku.
Kariera i sukcesy:
1993-1995 - Platense
rozegrał 5 meczy i nie zdobył ani jednej bramki
1995-2000 - AS Monaco
rozegrał 109 meczy i strzelił w nich 60 bramek
Mistrzostwo Francji (1996/1997, 1999/2000)
Superpuchar Francji (1997/1998)
Najlepszy młody piłkarz w Ligue1 (1999)
2000-2010 - Juventus Turyn
rozegrał 319 meczy i strzelił w nich 171 goli
Mistrzostwo Włoch (2001/2002, 2002/2003)
Mistrzostwo Serie B i awans do Seria A (2007)
Superpuchar Włoch (2002/2003, 2003/2004)
Król Strzelców Serie A z dorobkiem 24 goli (2001/2002)
Piłkarz roku we Włoszech (2002)
Najlepszy obcokrajowiec we Włoszech (2002)
2010-2011 - Hercules Alicante
rozegrał 31 meczy i strzelił w nich 12 bramek
2011 - Baniyas SC
rozegrał 5 meczy i nie zdobył żadnej bramki
2011-2014 - River Plate
rozegrał 23 mecze i strzelił 8 bramek
2013 - Newell’s Old Boys (wypożyczenie)
rozegrał 30 meczy i strzelił 9 bramek
2014 - Pune City
rozegrał 9 meczy i strzelił 2 gole
1996-2008 - Reprezentacja Francji
rozegrał 71 meczy i strzelił 34 bramki (seniorska)
W dniu dzisiejszym oficjalnie ogłoszono, iż były pomocnik reprezentacji Anglii oraz gwiazda Chelsea Londyn - Frank Lampard zakończył piłkarską karierę.
Frank Lampard urodził się 20 czerwca 1978 roku w Romford w Anglii. Karierę piłkarską zaczynał w drużynie swojego ojca West Ham United. To tam stawiał swoje pierwsze kroki w seniorskiej piłce i to właśnie w tej drużynie zadebiutował w Premier League. Pomimo, iż od zawsze występował on w roli pomocnika w sezonie 1998/1999 błysnął skutecznością i zdobył 14 bramek we wszystkich rozgrywkach. W 2001 roku wypatrzyła go Chelsea Londyn i postanowiła kupić za 11 milionów funtów do swojej drużyny.
W klubie The Blues, Frank stał się gwiazdą formatu na skalę światową. Na stałe wbił się do podstawowej jedenastki i asystował oraz strzelał bramki na zawołanie. Był niezwykle bramkostrzelnym pomocnikiem. W 2008 roku strzelił swoją setną bramkę dla Chelsea i stał się ósmym piłkarzem w historii, który przekroczył trzycyfrową liczbę strzelonych bramek. W barwach The Blues wygrał Champions League w sezonie 2011/2012, trzykrotnie sięgał po Mistrzostwo Anglii w latach 2005, 2006 i 2010. Ponadto czterokrotnie zdobywał Puchar Anglii, trzykrotnie Puchar ligi, dwukrotnie superpuchar Anglii oraz Zwyciężył w Lidze Europy w sezonie 2012/2013. W 2005 roku został wybrany jako najlepszy piłkarz w Anglii, a wcześniej zajął również drugą pozycję w plebiscycie o Złotą Piłkę - wyprzedził go wówczas jedynie Ronaldinho. To był szczyt jego kariery.
Latem 2014 roku jako wolny zawodnik związał się umową z drużyną New York City występującą w Lidzę Amerykańskiej MLS. Co ciekawe szybko został jednak wypożyczony z powrotem do Anglii, a dokładniej do ekipy Manchesteru City. Nie odniósł on jednak znaczących sukcesów z The Citizens i niespełna rok później wrócił do MLS, do ekipy z Nowego Jorku.
Tak świetny zawodnik jak Lampard nie mógł nie być powoływany do reprezentacji Anglii. Jego debiut w seniorskiej ekipie datuje się na jesień 1999 roku w meczu przeciwko Belgii, który wygrał. Co ciekawe zaliczył on nawet asystę przy trafieniu Alana Shearera. W reprezentacji grywał do 2014 roku, a przez ten czas zdążył strzelić 29 bramek w 107 spotkaniach. Grał na wielkich turniejach takich jak chociażby ME 2004, MŚ 2006 oraz MŚ 2010.
Śmiał można go opisać jako Legendę.
Kariera i sukcesy:
1994-2001 - West Ham United
rozegrał 157 meczy i strzelił w nich 25 bramek
Puchar Intertoto (1999)
1995-1996 - Swansea City (wypożyczenie)
rozegrał 9 meczy i strzelił 1 gola
2001-2014 - Chelsea Londyn
rozegrał 626 meczy i strzelił w nich 208 goli i zanotował 150 asyst
Zinédine Zidane urodzony 23 czerwca 1972 roku w Marsylii we
Francji. Piłkarz pochodzenia Algierskiego, występujący niemal przez całą
karierę jako pomocnik. Nosił przydomek Zizou.
Już jako dziesięciolatek dołączył do szkółki juniorów drużyny
US Saint-Henri w Marsylii. Cztery lata później został wypatrzony przez jednego
ze skautów AS Cannes. W wieku 17 lat wystąpił w dorosłej kadrze drużyny.
Pierwszego gola dla Cannes strzelił w lutym 1991 roku, za co otrzymał w nagrodę
samochód od właściciela klubu. Do składu przebił się dopiero w sezonie
1990/1991, gdzie rozegrał 28 spotkań w Ligue1.
Latem 1992 roku Zidane został sprowadzony do drużyny Girondins
Bordeaux, gdzie momentalnie wskoczył do pierwszego składu. W pierwszym sezonie
zdobył dziesięć bramek. To właśnie w tej drużynie zaczął objawiać się światu
wielki potencjał Zizou i to właśnie tu zaczął on osiągać pierwsze sukcesy -
Puchar Intertoto w 1995 oraz finał Pucharu UEFA w 1996 roku.
W 1996 roku Zidane przeszedł do najlepszej Włoskiej ekipy -
Juventusu Turyn. Pod skrzydłami Marcello Lippiego stał się rozgrywającym Szybka
adaptacja w nowej lidze, jaką była Serie A pozwoliła Zidane'owi na sukcesy z
nową drużyną. Mistrzostwo Włoch, Puchar Interkontynentalny oraz finał Champions
League to na początek udało mu się osiągnąć. Nie strzelał zbyt wielu bramek by
móc liczyć się w topie najlepszych strzelców lecz jego kreatywna gra dawała
drużynie wiele dobrego i nie jednokrotnie przesądzała o triumfie.
W 2001 roku za 76 milionów funtów Zidane przeszedł do ligi
hiszpańskiej, a dokładniej do Realu Madryt. Był to rekord transferowych w
tamtych czasach i nie został przebity przez bardzo długi czas, czyli do 2009
roku. To czego nie da się zapomnieć w czasie pobytu w Realu to przepiękna
bramka Zizou w finale Champions League z Bayerem Leverkusen dająca wygraną -
strzał z volleya w samo okienko bramki niemieckiej drużyny. W drużynie z
Madrytu wygrał również Superpuchar Europy pokonując Feyernoord Rotterdam oraz
Superpuchar Hiszpanii. Francuz wybrany został jako piłkarz roku FIFA. Pierwszy
hat-trick w jego karierze zdobył w meczu przeciwko Sevilli w sezonie 2005/2006.
7 maja 2006 roku Zidane oficjalnie zakończył karierę piłkarską. Ostatni mecz w
barwach Królewskich rozegrał przeciwko Villareal (3:3), a każdy z piłkarzy z
Madrytu na koszulkach posiadał uhonorowanie dla klasy Zinedine'a.
Oprócz udanej kariery w piłce klubowej, Zidane może
pochwalić się także świetnymi występami dla swojej reprezentacji - Francji. Co
prawda mając korzenie Algierskie mógł on wybrać dla którego z krajów chce grać,
lecz oczywistym było jaką potęgą na arenie światowej była drużyna
Trójkolorowych.
Swoje początki stawiał bardzo wcześnie, bo 1986 roku jako
reprezentant kraju do lat 15. To właśnie w tym roku jego drużyna wygrał turniej
rozgrywany w Warszawie o Puchar Syrenki. Przez kolejne lata z łatwością
przebijał się do kolejnych reprezentacji U-17, U-18 oraz U-21, po czym zapukał
do drzwi seniorów, a było to w 1994 roku. Jego pierwszy mecz to było spotkanie
przeciwko Czechom, w którym na boisku pojawił się wchodząc z ławki rezerwowych.
Co ciekawe to właśnie on strzelił dwie bramki i dał remis swojej drużynie
(2:2).
W 1998 roku Francja wygrała Mistrzostwa Świata, a Zidane
został wybrany na gracza turnieju. Na następnym wielkim turnieju w 2000 roku, a
były to Mistrzostwa Europy Zidane ponownie pokazał klasę i odegrał kluczową
rolę. Strzelał niesamowicie ważne bramki, między innymi w ćwierćfinale
przeciwko Hiszpanom ale także w półfinale przeciwko Portugalczykom.
Mundial w 2002 roku Zidane nie może uznać za udany, ponieważ
jego reprezentacja nie wyszła nawet z grupy. Niewypał zanotowali także dwa lata
później na ME w Portugalii. Co prawda z grupy wyszli lecz odpadli w kolejnej
rundzie uznając wyższość Greków. Po odpadnięciu z Euro2004 Zidane postanowił
zakończyć karierę reprezentacyjną. Rok później został namówiony przez Raymonda
Domenecha na powrót i pomoc w awansie na Mundial w 2006 roku. Powrót Zidane'a
do drużyny wzbudził zachwyt wśród kibiców i z miejsca został jej kapitanem. Jak
się później okazało pomógł on Francji w zakwalifikowaniu się na MŚ w Niemczech.
W tym turnieju wraz ze swoją drużyną doszedł aż do samego finału. W walce o
Puchar przeciwko Włochom doszło do skandalu z udziałem Zizou. Sprowokowany
przez Materazziego uderzył go głową za co obejrzał czerwoną kartkę. Całe
zdarzenie miało miejsce w dogrywce, a sam napastnik wpisał się w annały
światowej piłki zostając między innymi drugim piłkarzem, który obejrzał
czerwony kartonik w dwóch różnych edycjach tego turnieju oraz pierwszym, który
został wyrzucony w dogrywce. Jego Francja przegrała ostatecznie batalię o
końcowy triumf ulegając Włochom. Po tym turnieju Francuz definitywnie zakończył
karierę jako piłkarz kraju.
W 2013 roku został asystentem Carlo Ancellottiego w Realu
Madryt, a w 2016 roku objął po nim pierwszą drużynę stając się trenerem
Królewskich. Jak dotąd wygrał on Champions League i może poszczycić się tym
osiągnięciem, które wywalczył zarówno jako piłkarz jak i trener.
Steven Gerrard urodził się 30 maja 1980 roku w Whiston w
Anglii. Prawie całą swoją piłkarską karierę spędził w Liverpoolu. Do szkółki juniorów
The Reds zapisał się w wieku 8 lat. Poznał tam między innymi Michaela Owena, z
którym się zaprzyjaźnił. Bardzo szybko na talencie młodego Stevena poznały inne
kluby w Anglii chociażby Manchester United, Tottenham czy West Ham lecz wolał
on pozostać w Liverpoolu. Po roku od dołączenia do szkółki piłkarskiej
przydarzył mu się przykro wypadek, który niemal co nie zakończył jego kariery,
która się tak naprawdę nie zaczęła jeszcze na dobre. Podczas gry w piłkę, w
stopę Gerrarda wbiły się widły, przez co o mały włos nie stracił on palca u
nogi. Uratował go wtedy dyrektor akademii The Reds.
W listopadzie 1997 roku czyli dokładnie 19 lat temu podpisał
on swój pierwszy profesjonalny kontrakt piłkarski w seniorskiej karierze. Zadebiutował
w Liverpoolu rok później wchodząc na plac gry z ławki rezerwowych w meczu
przeciwko Blackburn Rovers. Początkowo tworzył parę środkowych pomocników wraz
z Jamiem Redknappem, synem późniejszego selekcjonera reprezentacji Anglii.
W sezonie 1999/2000 Gerrard obejrzał po raz pierwszy
czerwoną kartkę i było to w jego pierwszych derbach Liverpoolu przeciwko
Evertonowi. Pod koniec 1999 roku strzelił swoją pierwszą bramkę dla Liverpoolu
w meczu przeciwko Sheffield Wednesday wygranym 4:1.
Następny już sezon to wielki sukces młodego Gerrarda.
Występował już w pierwszym składzie drużyny i miał wielki wpływ na sukcesy, a
było ich sporo - między innymi wygrał Puchar UEFA, Puchar Anglii, Puchar Ligi i
Superpuchar Europy. Strzelił on nawet 10 bramek i został wybrany najlepszym graczem
młodego pokolenia w Anglii.
W sezonie 2004/2005 na stanowisko menedżera Liverpoolu
przyszedł Rafa Benitez, który w dużym stopniu namówił Stevena do pozostania w
klubie, ponieważ zarzucano już wtedy na niego sieci ze stron wielkich klubów w
Europie. W tym sezonie The Reds osiągnęli wielki sukces na arenie europejskiej
piłki. Mam na myśli najbardziej elitarne rozgrywki w Europie - Champions
League. Liverpool wyszedł z grupy kosztem Olympiakosu Pireus, następnie na swej
drodze wyeliminował takie drużyny jak Bayer Leverkusen, Juventus Turyn i
Chelsea Londyn, a następnie w finale spotkał się z wielkim AC Milan. Przebieg
tegoż niesamowitego meczu zna chyba każdy. Trzy szybkie ciosy Włochów, po
których Anglicy podnieśli się i doprowadzili do wyrównania, a następnie wygrali
po rzutach karnych. Gerrard odegrał w tamtym meczu kluczową rolę. To jego
bramka dała nadzieję i podniosła z kolan drużynę. Po jakże udanych rozgrywkach UCL
Gerrard podpisał nową umowę dzięki której inkasował tygodniowo 100 000 funtów. Został
wybrany jako najlepszy piłkarz tej edycji Champions League oraz znalazł się w
trójce najlepszych graczy rywalizujących o Złotą Piłkę.
W 2006 roku Gerrard po raz pierwszy miał okazję zagrać na
Mistrzostwach Świata. Nie były to jednak udane rozgrywki dla jego
reprezentacji. Był on jednym z trójki zawodników, którzy zmarnowali rzut karny
w meczu przeciwko Portugalii, po czym Synowie Albionu zostali zmuszeni do
powrotu do ojczyzny.
W tym samym roku Steven został najlepszym strzelcem The Reds
w Europejskich Pucharach wyprzedzając Iana Rusha. W grudniu otrzymał Order
Imperium Brytyjskiego z rąk samej Królowej w Pałacu Buckingham.
W październiku 2008 roku strzelił on swoją setną bramkę dla
klubu i wpisał się do elitarnego grona Legend The Reds.
Na początku 2015 roku Gerrard poinformował oficjalnie, że
nie przedłuży kontraktu z Liverpoolem. Kilka tygodni później ogłoszono jego
przejście do ligi MLS, a dokładniej do drużyny Los Angeles Galaxy.
W reprezentacji Anglii zadebiutował po raz pierwszy 31 maja
2000 roku w spotkaniu przeciwko Ukrainie. Znalazł się on także w kadrze na Euro
2000 rozgrywane miesiąc później lecz zagrał tylko raz i to po wejściu z ławki
rezerwowych. Pierwszego gola strzelił w wygranym 5:1 meczu przeciwko Niemcom w
eliminacjach do MŚ 2002. Na sam turniej zawodnik nie pojechał z powodu
kontuzji. Był on także wicekapitanem reprezentacji, a w 2012 roku przejął opaskę
kapitańską. Jego kariera reprezentacyjna nie była zbyt okazała, ponieważ
Anglicy zwykle nie znajdowali się w czołówce najlepszych nacji na wielkich
turniejach. Steven początkowo ustawiany był na środku pola w duecie z
Lampardem, a następnie przesuwany na skrzydło gdy ich współpraca nie układała
tak jak powinna.
Dziś oficjalnie Steven Gerrard ogłosił zakończenie
piłkarskiej kariery.
Kariera i sukcesy:
1997-2015 - FC Liverpool
rozegrał 690 meczy - strzelił w nich 180 goli i zaliczył 100 asyst
Champions League (2004/2005)
Puchar UEFA (2000/2001)
Superpuchar Europy (2001/2002, 2005/2006)
Puchar Anglii (2001, 2006)
Puchar Ligi Angielskiej (2001, 2003, 2012)
Superpuchar Anglii (2002, 2007)
Piłkarz Roku (2009)
Najlepszy piłkarz Champions League (2005/2006)
Złota Piłka (trzecie miejsce w 2005)
2015-2016 - Los Angeles Galaxy
rozegrał 39 meczy i strzelił w nich 5 bramek i zaliczył 15 asyst
2000-2014 - Reprezentacja Anglii
rozegrał 113 meczy i strzelił w nich 21 bramek i zaliczył 23 asysty
Lilian Thuram urodził się 1 stycznia 1972 roku w Gwadelupie.
Od zawsze występował na pozycji obrońcy, przeważnie jako
stoper na środku defensywy. Początki jego kariery w dorosłej piłce datowane są
na 1991 rok. To właśnie wtedy został zawodnikiem francuskiego AS Monaco. W
klubie z księstwa grał aż do 1996 roku, po czym przeszedł do Serie A, a
dokładniej do AC Parma. Tam zaczęło robić się o tym piłkarzu coraz głośniej.
Po spędzeniu w Parmie kilku sezonów, w 2001 roku po Liliana
zgłasza się czołowa włoska drużyna - Juventus Turyn. W barwach Starej Damy
zawodnik odniósł największe sukcesy i to właśnie ten okres był najlepszym w
jego karierze. Dwukrotnie sięgał po Mistrzostwo Włoch i Superpuchar Włoch w
barwach Juve. W 2006 roku, gdy Juventus został zdegradowany do Serie B, Thuram
postanowił odejść do Hiszpanii. Wraz ze swoim kolegą Gianlucą Zambrottim
przenieśli się do Barcelony.
Pomimo świetnych występów na Camp Nou, Thuram został
zmuszony zakończyć karierę piłkarza. Podczas testów medycznych w Paryżu wykryto
u niego poważną wadę serca, która mogła być dla niej śmiertelna gdyby nadal
grał w piłkę. Taką samą wadę serca miał jego brat, który zmarł kilka lat
wcześniej. Zakończenie kariery piłkarza ogłosił oficjalnie 1 sierpnia 2008
roku.
Thuram z powodzeniem reprezentował również barwy narodowe.
Wraz z reprezentacją Francji rozegrał aż 142 mecze i strzelił dwie bramki, obie
w spotkaniu z Chorwatami. W 1998 roku wygrał Mistrzostwa Świata, a w 2000
Mistrzostwa Europy. Do swoich sukcesów może także dopisać triumf z Pucharze
Konfederacji w 2003 roku.
Fabien Alain Barthez urodził się 28 czerwca 1971 roku w
małym miasteczku Lavelanet w Tuluzie we Francji. Był jednym z najwybitniejszych
francuskich bramkarzy w historii.
Fabien swoja karierę sportową zaczynał w FC Toulouse. Swój
debiut Ligue1 zanotował w 1991 roku. Świetne występy między słupkami swojej
drużyny szybko zauważyli działacze Olympique Marsylia, którzy postanowili
ściągnąć młodego zawodnika do swojego klubu. To był świetny ruch zarówno ze
strony władz klubu jak i samego zawodnika, który postanowił zmienić barwy
klubowe. W tym samym sezonie, w którym Francuz dołączył do nowej drużyny zdobył
z nią najbardziej prestiżowy puchar w piłce
klubowej - Champions League. Stał się również najmłodszym piłkarzem, który
wygrał Ligę Mistrzów, niestety dla niego kilka lat później przebił go Casillas.
W 1995 roku Barthez ponownie zmienił klub ale ciągle była to
drużyna z Francji. Tym razem AS Monaco, z którą święcił kolejne triumfy -
między innymi dwukrotne mistrzostwo kraju oraz superpuchar Francji.
Bramkarz oczywiście z powodzeniem występował także w
reprezentacji trójkolorowych. Między innymi dzięki jego świetnym występom w
bramce Francuzi triumfowali w MŚ 1998 oraz Euro 2000. Jego kolega z
reprezentacji Laurent Blanc twierdził wówczas, iż całowanie Bartheza w jego
łysinę przynosi szczęście. Przesąd ten obaj kontynuowali w kolejnym klubie,
który zainteresował się usługami świetnego golkipera. Drużyną tą był Manchester
United, który poszukiwał następcy wielkiego Petera Schmeichela. Karierę w
ekipie Czerwonych Diabłów Fabien może zaliczyć do bardzo udanych. Kolejne
triumfy w angielskiej piłce oraz fenomenalne parady zasygnalizowały całemu
światu, iż jest on jednym z najlepszych zawodników na swojej pozycji na
świecie. Niestety przygoda z ManU nie skończyła się tak jakby wszyscy chcieli.
W następnych latach pozycja Francuza zaczęła słabnąć na rzecz Tima Howarda, co
poskutkowało transferem do Olympique Marsylia, w którym już występował.
W 2005 roku doszło do skandalu z udziałem Bartheza. Podczas
towarzyskiego meczu w Casablance Fabien otrzymał czerwoną kartkę i został
zmuszony do opuszczenia murawy. Niestety nie skończyło się to, jak powinno.
Między zawodnikami obu ekip doszło do bijatyki, a Francuz opluł sędziego tegoż
spotkania. FIFA zareagowała stanowczo na te zachowanie i zawiesiła gracza na
sześć miesięcy.
Rok po tym zajściu Barthez postanowił zakończyć piłkarską
karierę. Ogłosił to publicznie i zawiesił buty na kołku. Jak się jednak
okazało, trzy miesiące po tym wrócił do profesjonalnej piłki i podpisał
kontrakt z francuskim FC Nantes. Jego przygoda z nową drużyną trwała zaledwie
parę miesięcy. Doszło wówczas do chuligańskiego incydentu, mianowicie kibole
Nantes zdewastowali auto Bartheza i zaatakowali go. Bramkarz zabrał swoją
rodzinę i wraz z nią uciekł, po czym ogłosił, że nie będzie reprezentował barw
tej drużyny i nie ma to nic wspólnego ze sportem. Od tamtej pory Fabien nie
zagrał już w żadnej drużynie i postanowił definitywnie zakończyć swoją karierę.
Miało to miejsce w kwietniu 2007 roku.
Sukcesy i kariera
1990-1992 - FC Toulouse
rozegrał 26 meczy
1992-1995 - Olympique Marsylia
rozegrał 142 mecze i zachował czyste konto 40 razy
Wygrał Champions League (1992/1993)
1995-2000 AS Monaco
rozegrał 150 meczy i zachował czyste konto 56 razy
Mistrzostwo Francji (1996/1997, 1999/2000)
Najlepszy bramkarz na świecie (2000)
2000-2004 - Manchester United
rozegrał 135 meczy i zachował czyste konto 49 razy
2 października minęło dokładnie 20 lat odkąd Arsène Wenger został trenerem Arsenalu Londyn. Jubileuszowy post można przeczytać na The Gunners pod tym linkiem.
Z tej okazji postanowić zrobić nietypową jak dotąd Top Listę...
10 wydarzeń za kadencji Arsène Wengera.
10. Nowy trener?!
Wczesna jesień w Londynie, stanowisko menedżera Arsenalu opuszcza Bruce Rioch na rzecz nowego, mało doświadczonego, a na pewno już na arenie Europejskiej piłki Arsène Wengera. Mający wówczas 47 lat były szkoleniowiec japońskiej drużyny Nagoya Grampus staje się pierwszym szkoleniowcem Kanonierów, który urodził się po za Wielką Brytanią. Początkowo fani sceptycznie podeszli do tego zakontraktowania, ponieważ nie znali szerzej możliwości nowego szkoleniowca. Nie odnosił on jakiś spektakularnych sukcesów na arenie międzynarodowej. Nie wiedziano nawet jak poprawnie wymówić jego nazwisko. Wenger nie przejmując się opiniami fanów postanowił stworzyć własne imperium w Londynie. Wielkie dopiero nadeszło...
9. Filozofia Le Professeur
Arsène Wenger od zawsze wprowadzał w Arsenalu świeżość. Po jego przyjściu do drużyna, ta nie prezentowała pięknej piłki. Była ona oparta przede wszystkim o solidną obronę i kontrataki. Wenger postanowił to zmienić. Systematycznie wdrażał w życie swoją filozofię pięknej, zespołowej gry w piłkę. Starał się wprowadzić do drużyny piłkarzy, którzy będą pasować jemu, a nie komuś z innego otoczenia. Zazwyczaj byli to technicy, którzy potrafili uderzyć piłkę w akrobatyczny sposób czy samemu rozegrać piłkę przez pół boiska lecz też stawiał on na pracusi, którzy przez całe spotkanie potrafili harować na swojej połowie boiska. Gra Kanonierów pod wodzą Francuza określana była mianem angielskiej tiki taki, którą swego czasu prezentowała wielka Barcelona. Swoje niecodzienne podejście do futbolu Wenger wyrażał także transferami. Od zawsze stawiał na młodzież i to pod jego skrzydłami rozwinęło się wielu naprawdę genialnych piłkarzy.
8. Wenger vs everyone
Tytuł jest może nieco za bardzo ogólny, więc uściślę, że chodzi mi tutaj generalnie o potyczki Arsène'a z trenerami, trenerami drużyn w Anglii. Na pierwszy strzał warto wymienić relacje z inną legendą angielskiej piłki - Sir Alexa Fergusona. Między oboma panami od zawsze było wiele spięć ale i także miłych słów wypowiadanych w przeciwnym kierunku. Rywalizacja obu dżentelmenów była niesamowicie ciekawa, ponieważ zarówno Arsenal, jak i ManU były ekipami wiodącymi prym w Premier League. Po latach Ferguson przyznał, iż Wenger od zawsze był jego największym rywalem. Panowie pomimo różnorakiej wymiany zdań na konferencjach prasowych zawsze darzyli się szacunkiem i sympatią. Innym przykładem niecodziennych relacji Wengera z trenerem w Anglii jest na pewno ta z Mourinho. To oczywiste, że obaj nie darzą się sympatią jak chociażby w relacji opisanej przez mnie wyżej. Nigdy nie szczędzili wobec siebie zaczepek, szczególnie Jose, który niejednokrotnie drwił z Francuza. Podczas jednego z meczy derbowych miedzy oboma panami doszło nawet do szarpaniny. Trzecią relację o której wspomnę jest zachowanie Wengera wobec świeżego jeszcze trenera w Anglii - Jurgena Kloppa. Mecze obu panów to zawsze uśmiechnięte twarze. Widać było sympatię jeszcze podczas pojedynków Arsenalu z Borussią Dortmund, którą reprezentował wówczas Klopp. Ich relacja i wspólne obdarzanie szacunkiem można określić jako relacje nauczyciela i ucznia.
7. Ofensywa transferowa
Oprócz wielkiego zakupu Henry'ego Wenger może pochwalić się wieloma innymi ciekawymi transferami. Ciężko byłoby je chociaż pokrótce wymienić, bo po dzisiejszy dzień Arsène dokonał ponad 200 wzmocnień to warto napomnieć o nowszych nabytkach. Mianowicie okresie, gdy spłacony został nowy obiekt Emirates. Kończy się letnie okienko transferowe 2013 roku. Na dosłownie minuty przed oficjalnym zamknięciem okna Wengera zrzuca prawdziwą bombę do świata futbolu, o której głośno jest aż po dziś dzień. Ściąga on Mesuta Özila z Realu Madryt za grube miliony i wysyła tym samym jasny i klarowny sygnał w stronę potęg, iż jego błysk jest nie przeminął. To było niesamowite wydarzenie. Ostatnio Francuz również udowodnił, iż potrafi wydać większe pieniądze - przykładami są Alexis, Xhaka czy Mustafi.
6. Ciężkie rozstania
Za kadencji Wengera mieliśmy przyjemność gościć wielu znamienitych piłkarzy. Niestety kilku z nich odeszły w mniej lub więcej przyjaznych okolicznościach. Do takich odejść można na pewno zaliczyć przeprowadzki piłkarzy do Barcelony. Henry powędrował do Katalonii (a następnie zaliczył comeback), Fabregas, który postanowił wrócić do swojej ojczyzny, by rok później założyć koszulkę rywala jakim jest Chelsea, czy także rozłąkę Alexa Songa, któremu nie powiodło się w Barcie. Innym chętnym kierunkiem transferowym było już lokalne podwórko. Odejścia Fabregasa czy Henry'ego można było usprawiedliwiać lecz odejście dla większych zarobków do rywala zza między nie było niczym przyjemnym. Nasri, Clichy, Sagna i ich przejście do Manchesteru City, Adebayor, który ląduje w Tottenhamie czy Van Persie reprezentujący barwy ManU to tylko kilka przykładów... Z miłych akcentów na pewno zapamiętam mecz pożegnalny Dennisa Bergkampa na stadionie Highbury.
5. Champions League
Champions League są najbardziej prestiżowymi rozgrywkami w piłce nożnej na świecie. Arsenal pod wodzą Wengera występuje w nich obecnie po raz 19 raz z rzędu ! Takim osiągnięciem nie może pochwalić się żadna inna ekipa na Wyspach. Żadna z drużyn nie grał również tak często w tych rozgrywkach, co Arsenal, nawet takie drużyny jak ManU, ManCity, Liverpool czy Chelsea. Co prawda Kanonierzy nigdy nie wygrali tych rozgrywek, a najbliżej triumfu byli w 2006 roku, gdzie w finale przegrali 1:2 z Barceloną. Ostatnie lata to okres posuchy Kanonierów, którzy kończą przygodę z rozgrywkami na 1/8 finału. Do historii jednak przeszły kapitalne mecze takie jak zwycięstwo z Bayernem w Monachium w 2013 roku, triumf nad Barcą w 2011 roku, uciszenie Santiago Bernabeu przez Henry'ego w 2006 roku czy niesamowity comeback Kanonierów na San Siro i wygrana z Interem 5:1.
4. The Totteringham's Day
Tottenham Hotspur - lokalna drużyna, która od zawsze jest największym rywalem Kanonierów. Mecze obu ekip nigdy nie należały do nudnych spotkań, a ich przebieg zawsze był inny. Dużo emocji, bramek, kontrowersji. To nigdy nie były zwykłe mecze. Za kadencji Wengera jego drużyna jeszcze nigdy nie skończyła sezonu niżej w tabeli niż ich odwieczny rywal, ba Arsenal Wengera nigdy nie spadł z TopFour Premier League. Dzień, w którym Koguty tracą matematyczne szanse na końcowe wyprzedzenie Arsenalu w tabeli zostało okrzyknięte świętem kibiców - The Totteringham's Day.
3. Przeprowadzka z Highbury na Emirates
Highbury to obiekt legenda. Wybudowany w 1913 roku był domem Kanonierów aż do maja 2006 roku, gdzie Kanonierzy pod wodzą Wengera przenieśli się na nowoczesny Emirates Stadium. Nowy stadion mieści obecnie ponad 60 tys. miejsc, przy czym Highbury niespełna 40 tys. Przeprowadzka związana była z ogromnymi kosztami pieniężnymi. Wybudowanie nowego obiektu kosztowało 390 milionów funtów, a całość została spłacona przez klub, sponsorów i właścicieli. W tym czasie Wenger nie szalał na rynku transferowym i cierpliwie czekał aż jego drużyna podniesie się i stanie na nogi po przeprowadzce. Ciekawostką jest, że ostatnim piłkarzem, który strzelił bramkę na Highbury, a zarazem pierwszym, który strzelił gola na Emirates jest Holender - Huntelaar.
2. Wielki zakup
3 sierpnia 1999 roku Arsenal podpisał kontrakt z pewnym francuzem, który po nieudanej dla siebie przygodzie w Juventusie postanowił przenieść do Anglii... Mowa o Thierry Henry'm, który wpadł w oko Wengera i gdy ten zarzucił na niego swoje sieci już go z nich nie wypuścił i zrobił wszystko, by sprowadzić go na Highbury. Był to zdecydowanie najlepszy transfer nie tylko za kadencji Arsène Wengera ale i także w historii klubu. Henry początkowo nie był zbytnio zadowolony ze swojej pozycji w klubie, po czym został przeniesiony do ataku, przy czym przyznał się trenerowi, że nie potrafi strzelać bramek. Henry po zdobyciu wielu sukcesów w klubie może pochwalić się niesamowitym bilansem strzelonych bramek - 228 ! Rzeczywiście, nie potrafił strzelać bramek. :) Stał się legendą drużyny, a jego pomnik stoi tuż przy stadionie.
1. The Invincibles
Sezon 2003/2004 i wielki sezon w wykonaniu Arsenalu. Miano The Invincibles dla ekipy Wengera, która przez cały sezon nie przegrała ani jednego meczu i zapisała się tym na stałe w historii futbolu. Pierwsza i jak dotąd jedyna taka ekipa. Sezon ukończyli z bilansem 26 zwycięstw, 12 remisów i -0 porażek. W nagrodę otrzymali puchar, który wyjątkowo był złoty. Mistrzostwo i Puchar Anglii pod wodzą francuskiego menedżera i jego podopiecznych między innymi - Bergkampa, Vieiry, Piresa, Ljungberga czy kapitalnego Henry'ego. Fenomenalny sezon, fenomenalna drużyna. Chapeau bas!
Ruud Van Nistelrooy, a tak naprawdę Rutgerus Johannes
Martinius van Nistelrooij urodził się 1 lipca 1976 roku w Os, w Holandii.
Od małego miał zapał do sportu. Początkowo grywał w tenisa i
uprawiał gimnastykę, po czym dosyć przypadkowo został namówiony na spróbowanie
swoich sił w piłce nożnej. Początkowo jako junior grywał na pozycji obrońcy
lecz dosyć szybko przemianowany został na napastnika, pozycji na której lata
później osiągnął tak wiele sukcesów...
Początek swojej piłkarskiej kariery zaczynał w holenderskim
Den Bosch i po kilku świetnych latach gry jako młodziutki chłopak został
zauważony przez skautów Heerenveen. Tam jednak nie pozostał długo i szybko
przeskoczył o level wyżej podpisując kontrakt z PSV Eindhoven. Tam jego kariera
nabrała zawrotnego tempa - strzelił swojego pierwszego hattricka zaledwie dwa
miesiące od podpisania kontraktu, wygrał Eredivisie oraz został królem
strzelców z 31 golami na koncie. Cały świat usłyszał o niesamowitym napastniku
nazywanym inaczej Van Gol. Wpadł on w oko Sir Alexa Fergusona, który bacznie
obserwował Holenderskiego napastnika. Jak się okazało zarzucił on sieci na
zawodnika i sprowadził go swojego Manchesteru United. Przez niespełna pięć lat
gry w ManU, Ruud strzelił prawie 100 bramek i stał się już gwiazdą światowego
futbolu. Już wtedy podczas gry w Anglii Van Gol wbił się do czołówki
najlepszych strzelców Champions League. W 2006 roku postanowił on opuścić deszczową
Anglię na rzecz słonecznej Hiszpanii, a dokładniej Realu Madryt. Za 15 milionów
euro dołączył on do Królewskich i bardzo szybko błysnął swoim instynktem
strzeleckim, bo już w drugim swoim występie zaliczył hattricka. Święcił kolejne
triumfy w drużynie Realu, lecz niestety nie omijały go kontuzje. Niektóre były
na tyle poważne, że nie obywało się bez operacji i pauzowania przez długie
miesiące. W 2010 roku przeszedł do Niemieckiego Hamburgera SV. Spędził on tam
zaledwie jeden sezon i ponownie wrócił do La Liga, tym razem jednak do bogatej
w tamtych czasach Malagi. Był to jednak jego ostatni klub w karierze
piłkarskiej, bowiem w 2012 roku Ruud ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery.
Wielki talent, kolejne to sukcesy w klubowej piłce musiały
wcześniej czy później zaowocować powołaniem do reprezentacji. Powołanie dostał
bardzo wcześnie, bo już w 1998 roku w meczu przeciwko Niemcom zremisowanym 1:1.
Od tamtej pory Van Gol rozegrał dla Oranje 70 spotkań i strzelił w nich 35
bramek.
Van Nistelrooy nie porzucił jednak swojej pasji do piłki
nożnej i dąży do zostania trenerem. Obecnie jest asystentem trenera w
reprezentacji Holandii.
Kolekcja trzech płyt dvd o wielkiej legendzie nie tylko Francuskiego ale i światowego futbolu - Ericu Cantonie.
Wywiady, życie, kariera sportowa, autentyczne nagrania, najpiękniejsze akcje i bramki.
Prezent od siostry z Niemiec. Oficjalna szklanka z wizerunkiem Mesuta Ozila oraz jego autografem. Edycja limitowana z hologramem.
W kolekcji są jeszcze Neuer, Reus, Gotze, Muller, Kroos, Schweinsteiger oraz maskotka reprezentacji.
Edgar Davids - urodzony 13 marca 1973 roku, holenderski zawodnik, pochodzący z Surinamu.
Najczęściej występujący na pozycji defensywnego pomocnika. Charakteryzowały go
długie warkoczyki i okulary, bez których nie mógł grać. Jego przydomek to
pittbul.
Wychował się w Holandii, gdzie przeniósł się z bardzo młodym
wieku. Od zawsze kochał piłkę nożną i już w swoich wczesnych latach starał się
o przyjęciu do szkółki Ajaxu Amsterdam. Dwukrotnie jednak odrzucano jego
kandydaturę z powodu jego niskiego wzrostu. W końcu jednak mu się udało i to
właśnie w drużynie z Amsterdamu stawiał swoje pierwsze kroki w zawodowej
karierze.
Zadebiutował w pierwszej drużynie Ajaxu mając zaledwie 18
lat. Już w pierwszym sezonie święcił triumf z drużyną zdobywając Puchar UEFA.
Po karierze jaką zrobił w Holandii, Edgar przeniósł się do
Włoch, najpierw na sezon do Milanu, a następnie do Juventusu Turyn. Był to
jeden z najlepszych jego okresów w karierze. Zdobył na Delle Alpi trzy krotnie
mistrzostwo Włoch. Następnie słoneczną Italię zamienił na równie słoneczną
Hiszpanię, a dokładniej na Barcelonę. Nie był to jednak jego dobry ruch i
szybko, bo w tym samym roku wrócił do Włoch - do Interu Mediolan.
W Interze zaliczył słaby okres czasu i postanowił przenieść
się na Wyspy. W ekipie Tottenhamu Londynu występował przez prawie 3 sezony. U
schyłku swojej kariery wrócił na jeden sezon do Ajaxu, później do Crystal
Palace, a następnie Barnet, gdzie był grającym trenerem, aż do 2013 roku.
Davids z powodzeniem reprezentował także barwy reprezentacji
Holandii. Dla Oranje rozegrał 74 spotkania zdobywając w nich 6 bramek. Wystąpił
na kilku ważnych turniejach między innymi na Euro 2004, z których to bardzo
dobrze go pamiętam. Jego pożegnanie z reprezentacją nie było jednak mile
wspominane. Za krytykę drużyny został odesłany z kadry przez Guusa Hiddinka, z
którym się pokłócił.
Kariera i sukcesy
1991-1996 - Ajax Amsterdam
rozegrał 106 meczy i strzelił 20 bramek
Mistrzostwo Holandii (1993/1994, 1994/1995, 1995/1996)
Puchar Holandii (1992/1993)
Superpuchar Holandii (1996)
Champions League (1994/1995)
Puchar UEFA (1991/1992)
Puchar Interkontynentalny (1996)
1996-1998 - AC Milan
rozegrał 19 meczy i strzelił 1 gola
Mistrzostwo Włoch (1997/1998)
1997-2004 - Juventus Turyn
rozegrał 159 meczy i strzelił 10 goli
Mistrzostwo Włoch (2001/2002, 2002/2003)
2004 - FC Barcelona
rozegrał 19 meczy i strzelił 1 gola
2004-2005 - Inter Mediolan
rozegrał 14 meczy i nie strzelił ani jednej bramki
2005-2007 - Tottenham Hotspur
rozegrał 40 meczy i zdobył 1 bramkę
2007-2008 - Ajax Amsterdam
rozegrał 30 meczy i strzelił 1 bramkę
Puchar Holandii (2006/2007)
2010 - Crystal Palace
rozegrał 6 spotkań i nie strzelił ani jednej bramki
Trzy filmy dvd odnośnie Mistrzostw Świata 1966 (wersja angielska), MŚ 2002 i MŚ 2006 (obie po polsku z komentarzem Tomasza Zimocha). Kolekcja Przeglądu Sportowego. Skróty, gwiazdy, przegląd drużyn, najciekawsze wydarzenia, bramki - kawał historii.
Urodzony 17 lipca 1972 roku, wysoki i dobrze zbudowany zawodnik, który zazwyczaj grywał na pozycji środkowego obrońcy, bądź także na bokach defensywy. Charakteryzował się swoją łysiną w późniejszych latach kariery piłkarskiej.
Jakob, bo tak w rzeczywistości ma na imię swoją dorosłą, profesjonalną karierę piłkarską zaczynał w barwach drużyny FC Zwolle. Jego początki nie należały do łatwych. Zaczynał w drugiej lidze holenderskiej i zmieniał drużyny na między innymi Cambuur Leeuwarden, a potem Willem II Tilburg. Wszedł do Eredivisie, by za chwilę z niej spaść. Ważnym krokiem w jego karierze było przejście do PSV Eindhoven, drużyny, z którą wygrał ligę oraz puchar ligi.
Sukcesy w Holandii zaowocowały transferem do Anglii, a dokładniej do Manchesteru United. Tam osiągnął naprawdę wiele, między innymi wygrał trzykrotnie Premier League, Puchar Interkontynentalny i Champions League, a to wszystko tylko przez trzy lata gry w drużynie Czerwonych Diabłów. Po przygodzie w Anglii, Stam odszedł do Włoch. Najpierw grał w Lazio Rzym, a następnie w AC Milan.
Na koniec kariery powrócił do swojego rodzinnego kraju czyli Holandii. Podpisał kontrakt z Ajaxem Amsterdam, lecz cieszył się z gry jedynie przez jeden sezon. Z powodu nękających go kontuzji postanowił zawiesić buty na kołku.
Jaap z powodzeniem także reprezentował swoje barwy narodowe. W reprezentacji Holandii rozegrał niespełna 70 spotkań i miał okazję uczestniczyć w wielkich turniejach takich jak: MŚ 1998, Euro 2000 czy Euro 2004. Swój debiut reprezentacyjny zaliczył w 1996 roku w wygranym meczu przeciwko ekipie Niemiec.
Obecnie pracuje jako trener obrońców w szkółce Ajaxu Amsterdam.
Edwin van der Sar - urodził się 29 października 1970 roku w Holenderskim Voorhout. Przyszedł na świat tego samego dnia, co jego reprezentacyjny kolega Phillip Cocu.
Początkowo swoje pierwsze kroki na boisku stawiał jako obrońca. Dopiero z czasem zaczął bronić strzały na bramkę z pozycji goalkeepera. Szybko dołączył do jednej z najlepszych piłkarskich szkółek na świecie - Ajaxu Amsterdam.
Debiutował w Eredivisie w 1991 roku ale tylko ze względu na kontuzję swojego konkurenta. Bronił przez kilka spotkań i po wykurowaniu się podstawowego bramkarza, Edwin wylądował ponownie na ławkę rezerwowych. Dopiero po dwóch latach od tego wydarzenia wskoczył do pierwszego składu Ajaxu. Jego forma szybko powędrowała w górę. Razem ze swoją drużyną pięciokrotnie wygrał ligę, 2 krotnie Puchar Holandii, 3 krotnie Superpuchar Holandii, Puchar Interkontynentalny i wygrał dwa najważniejsze europejskie trofea - Puchar UEFA oraz Puchar Champions League. W jednym z ligowych meczy strzelił nawet bramkę z rzutu karnego. Stał się niekwestionowaną gwiazdą ligi i coraz bardziej stawał się popularny na cały świat.
W 1999 roku powędrował do Serie A, a dokładniej do Juventusu Turyn. Ten transfer okazał się jednak klapą i już po niespełna dwóch latach zmienił miejsce pracy na Anglię. Początkowo został zawodnikiem Fulham. Reprezentował barwy Londyńskiej ekipy aż do 2005 roku, gdzie zrobił ważny krok dla swojej kariery zmieniając klub na Manchester United. W drużynie Sir Aleksa Fergusona stał się legendą światowej piłki. Bronił w sytuacjach niemożliwych i to między innymi dzięki niemu Czerwone Diabły osiągnęły tyle sukcesów. Został wybierany jako najlepszy bramkarz na świecie, a w Premier League ustanowił rekord wszechczasów - 14 kolejnych meczy bez puszczonej bramki.
Po za karierą klubową van der Sar reprezentował także barwy narodowe. W reprezentacji Holandii rozegrał 130 meczy, a swój debiut zaliczył w 1995 roku w wygranym spotkaniu przeciwko Białorusi (0:1). Występował także na wielu imprezach międzynarodowych - Euro 1996, 2000, 2004, 2008 oraz MŚ 1998 i 2006.
Karierę sportową zakończył w 2011 roku po porażce w finale Champions League z Barceloną.
Kariera i sukcesy:
1990-1999 - Ajax Amsterdam
rozegrał 312 meczy i puścił w nich 259 bramek i zaliczył 139 czystych kont
Mistrzostwo Holandii (1993/1994, 1994/1995, 1995/1996, 1996/1997)
Puchar Holandii (1992/1993, 1997/1998, 1998/1999)
Superpuchar Holandii (1995, 1996)
Puchar Interkontynentalny (1996)
Champions League (1994/1995)
Puchar UEFA (1991/1992)
Superpuchar UEFA (1995)
1999-2001 - Juventus Turyn
rozegrał 77 meczy i puścił w nich 64 bramki i zaliczył 36 czystych kont
2001- 2005 - Fulham Londyn
rozegrał 139 meczy i puścił w nich 174 bramki i zaliczył 45 czystych kont
2005-2011 - Manchester United
rozegrał 267 meczy i puścił w nich 202 bramki i zaliczył 136 czystych kont
Mistrzostwo Anglii (2006/2007, 2007/2008, 2008/2009, 2010/2011)
Puchar Ligi Angielskiej (2006, 2010)
Superpuchar Anglii (2007, 2008, 2009, 2011)
Champions League (2007/2008)
Klubowe Mistrzostwa Świata (2009)
Reprezentacja Holandii
Rozegrał 130 meczy i puścił w nich 74 bramki i zaliczył 59 czystych kont
Johan Cruyff - urodził się 25 kwietnia 1947 w Amsterdamie. Genialny zawodnik, jedna z największych legend holenderskiej piłki. Zawodnik między innymi takich klubów jak Ajax Amsterdam, FC Barcelona, Los Angeles Aztecs, Washington Diplomats, Levante i Feyenoord Roterdam. Największe sukcesy odnosił jednak w pierwszych dwóch drużynach.
Rozegrał około 500 spotkań, w których strzelił niespełna 300 bramek. 9 razy zdobywał mistrzostwo Holandii, 9 razy Puchar Holandii, 3 Puchar Europy, Puchar Interkontynentalny, Superpuchar Europy, Mistrzostwo Hiszpanii i Puchar Hiszpanii.
Indywidualnie do największych sukcesów Cruyffa należy zdobycie Złotej Piłki - trzykrotnie! (1971, 1973, 1974)
Ponadto wybierany był między innymi jako najlepszy piłkarz Holandii, gracz Mundialu 74, czołowy piłkarz ligi Hiszpańskiej i wiele innych.
Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę jako trener. Z powodzeniem prowadził Ajax oraz Barcelonę, z którą odnosił znaczące sukcesy. Legenda.
Zmarł dziś po przegranej walce z nowotworem płuc.
Osobiście miałem okazję tylko raz oglądać jego grę na żywo. Co prawda nie był wtedy u szczytu formy, a mając już wiele lat na karku wystąpił w meczu pożegnalnym Dennisa Bergkampa rozgrywanym na Highbury, gdzie Arsenal grał przeciwko Ajaxowi Amsterdam.
